''Mamma kijk, dat zijn toch afgodsbeelden?''

9 april 2020
4 minuten leestijd

Samen lopen we door de winkel
In één keer blijft dochterlief staan.
Met een luide stem vol verbazing roept ze: ''Mama kijk, dat zijn toch afgodsbeelden?''
Ze wijst naar de stelling met boeddhabeeldjes.
''Geloven de mensen uit deze winkel dan niet, mama?''
Met opgetrokken wenkbrauwen kijken sommige mensen ons aan.
''Waarom doen ze het dan?''
vervolgt ze.

Ja waarom?

Ik vond haar verbazing oprecht en eerlijk.
Het trof mij en opende mijn ogen voor hoe zij naar de winkel keek.

In deze wereld

Wanneer heb ik voor het laatst met Gods ogen gekeken naar de wereld waarin onze kinderen opgroeien?
Valt het mij eigenlijk nog wel op?

Kinderenboeken over geesten, zombies, heksen en afgerukte ledematen.
De grote poster in het busstation met een vrouw waarbij je naar de kleding moet zoeken.
Sommige Barbiepoppen die als magere latten, met een laag make up en absurde kleding door kleine meisjes gekocht kunnen worden.
Reclame op de radio om je man of vrouw te bedriegen met een ander.
De steeds agressievere Lego hoofden die je vanachter het winkelruit doen laten geloven dat vechten met machten en krachten de normaalste zaak van de wereld is.
Het grote boeddhabeeld op de voorkant van de methode Engels die ze op school gebruiken
Spelletjes zoals geestenjacht en................

Ik kan het rijtje nog wel even aanvullen.

engels 600 px

Raakt mij dit nog?
De vraag is raakt mij dit nog?
Raakt, zoals Paulus dat schreef, mijn geest hierdoor nog geprikkeld (Hand 17:16)?

Ik kan mij een tijd herinneren dat dit wel zo was.
Het is inmiddels iets meer dan 6 jaar geleden dat ik voor mijn eindscriptie het onderwerp ''occultisme rondom het kind'' uitwerkte.
Tijdens mijn stages liep ik meerdere keren tegen dit onderwerp aan.
Toen ik mijn scriptie ging uitwerken schrok ik.
Boeken, speelgoed, tv, games alles leek in vogelvlucht te zijn toegenomen.
Moest je voorheen voor een afgodsbeeld of dromenvanger nog naar een duister, achteraf winkeltje, waar je op je blote voeten wel aanvoelde dat je toch iets ”mystieks” aan het betreden was,
nu kun je gewoon naar de woon of speelgoed winkel.

Er is een maatschappij ontstaan waarin deze dingen normaal zijn geworden.
Het ongewone is gewoon geworden en het paranormale normaal.

Durf ik nog op te staan?
Ook onder christenen lijkt er een verschuiving te hebben plaats gevonden.
Iets is niet meer goed of fout, licht of duisternis.
Onze ogen en oren lijken te wennen aan de wereld om ons heen.
Veel christenen durven geen richting meer te geven.
Veroordelen en beoordelen verwart men met elkaar en er lijkt een angst te zijn ontstaan om een standpunt in te nemen,
zelfs als dat een Bijbels standpunt is wat de moeite waard is om voor te gaan staan.

Tegenwoordig zie je vaak dat aan kinderen en jongeren twee visies worden voorgelegd.
Vervolgens wordt er afgesloten met enkele vragen zoals ''wat vind jij ?''.
Jongeren mogen het dan verder zelf uitzoeken, en daarbij uitgaan van wat zij vinden, voelen en denken.
Belangrijker is dat zij een eigen mening vormen dan onderzoeken wat waarheid is.

Wat zo nodig is

Daarom is het een verwarrende tijd waarin onze kinderen opgroeien.
Kinderen hebben wel degelijk richting nodig, een gids die hen de weg wijst.
Niet christenen die hen twee tegenovergestelde visies als waarheid presenteren waar ze hun eigen keuze of mix uit kunnen samenstellen.
Maar levende voorbeelden die Gods Woord als uitgangspunt en maatstaf nemen.

Toen ik met Thuisgeloven begon wilde ik graag de dingen delen waar je christen van kunt genieten.
Sommige (on)gelovigen hebben de indruk dat er niets meer overblijft als je bepaalde keuzes maakt qua boeken, films enz.
Voor hen kan het overkomen dat je kinderen van alles verbiedt ten koste van hun vermaak.
Met thuisgeloven wil en hoop ik te laten zien dat dat NIET WAAR is.
Er is zoveel waar je als christen van kunt genieten.
Daar heb je echt niet bepaalde spelletjes of griezelboeken voor nodig.

 

Deel bericht :

10 comments on “''Mamma kijk, dat zijn toch afgodsbeelden?''”

  1. Heel fijn stukje Amanda! Je moet je kinderen steeds meer behoeden voor de buitenwereld,hoe oud ze ook zijn.
    En dat is (soms) een enorme opgave als ouders.
    Maar er over praten en uitleggen helpt hier in huis gelukkig veel.
    liefs Clarissa

    1. Dankjewel Clarissa, zo doen wij het hier ook. Wij houden het gesprek altijd open. Het is belangrijk dat als je iets afwijst je kunt uitleggen waarom en dat je gezonde alternatieven aanbiedt. Het is ook goed om met andere ouders van gedachten te wisselen, ook daarin kun je elkaar bemoedigen en van elkaar leren. Liefs Amanda

  2. Goed onderwerp! Gister stond ik met mijn dochter in de speelgoed winkel, daar zag zij een spel met allemaal doods hoofdjes en een soort laser straal waar iets uitschiet en daar moet je op schieten ofzo. Een soort van gezelschapsspel.
    'hee' zei ze dit spel hebben een paar kinderen uit mijn klas ook. (geref school) Ik stond echt verbaasd. Zelf heb ik alleen maar dochters en bleven de soldaatjes en schiet dingen gelukkig ver weg. Die lelijke monster poppen vinden ze gelukkig zelf ook vreselijk.. Verder probeer ik wel alles bespreekbaar te houden. En uit te leggen waarom ik me er niet prettig bij voel. Maar sommige dingen die ze op tv zien, serie's over brugklassers e.d.. zien ze dan toch wel een keer ergens anders. Mijn dochters zijn vooral bezig met beauty bloggers op youtube. Ook daar praat ik met ze over omdat ik dat maar tot bepaalde hoogte oke vind. Het is zo oppervlakkig, Maar goed, ik wil ook dat ze daar zelf achterkomen. En een beetje 'tutten'hoort er bij toch? 😉 groetjes

    1. Dank voor je reactie!
      Ik denk dat je het spel geestenjacht bedoeld dat op één van de foto's hierboven staat. Wat je schrijft is denk ontzettend belangrijk, er met elkaar over in gesprek blijven. En als ze ouder worden hebben ze meer ruimte nodig en ook ons vertrouwen dat ze zelf in staat zijn om goede keuzes te maken.
      Dat merken wij hier ook, maar we merken ook dat als je het van jongs af meegeeft ze ook in staat zijn om te onderscheiden. Ik ben altijd dankbaar als ze zelf met vragen komen of zeggen: ik heb dit of dat gezien. Dat biedt ruimte voor gesprek en dan kun je in alle eerlijkheid en openheid bespreken wat Gods gedachten daarover zijn, van daaruit kun je conclusies trekken en eventueel gezonde alternatieven bieden. Ik denk dat het belangrijk is om die ruimte voor dat gesprek te bewaken, meer dan achterhalen wat ze allemaal wel of niet kijken. Dat is geen doen en dan wordt het alleen maar krampachtig. Precies zoals je schrijft: ik probeer alles bespreekbaar te houden, daar sluit ik mij helemaal bij aan!

      Groetjes Amanda

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Bekijk ook