Kinderen loslaten en tegelijk biddend vasthouden

13 april 2020
3 minuten leestijd

Vorig jaar wist ik niet hoe ik het moest hebben.
Onze zoon zou naar het voortgezet onderwijs gaan.
Hoe moesten wij de juiste school kiezen?
Tjonge wat hebben we afgebeden, wat heb ik geworsteld.

Op een bepaald moment heb ik hem losgelaten toen hij boos reageerde:

''jullie bepalen vast toch naar welke school ik moet gaan en ik ga echt niet naar die en die school! ''

Dat zette mij stil. Gaven wij hem te weinig ruimte? Hoe wilde God dat wij hier mee om zouden gaan?
Het antwoord wist ik diep van binnen, maar vond ik niet gemakkelijk.
Mijn man en ik spraken erover en diezelfde avond spraken we met onze zoon.

Wij zeiden dat hij zelf mocht kiezen, helemaal zelf.
Wij zouden achter hem staan en hem steunen welke keuze hij ook zou maken.

Hij keek ons verbaasd aan, ''echt waar?''

Ik voegde eraan toe dat wij wel verwachten dat hij ervoor zou bidden en God om leiding zou vragen.
Wij zouden dat ook doen.

Advies gevraagd

Nog geen week later vroeg zoonlief: ''als mama mij was, wat zou mama dan doen?''

Ik realiseerde mij toen dat hij ons advies eigenlijk best belangrijk vindt, maar niet als het gedwongen wordt opgelegd.
Hij verlangde naar een stukje ruimte en vertrouwen.
Wat is het belangrijk de behoeften van je kinderen te leren zien, maak dat tot een gebed!!

Ik gaf hem ook niet direct antwoord op zijn vraag, ik wilde de gelegenheid gebruiken om hem op iets anders te wijzen:
Hoe kun je Gods leiding in een situatie herkennen?
kun je ook anderen vragen om mee te bidden?
hoe breng je je vragen in gebed? enz.

Toen wij onze zoon loslieten en overgaven in Gods handen, heeft Hij het heel bijzonder geleid.
God Zelf legde de juiste keus onze zoon op het hart.

Tegen zijn eigen gevoel in wist hij uiteindelijk diep van binnen wat de juiste keuze voor hem was, de school waar hij eerst echt niet heen wilde.
Ook kreeg hij door specifieke situaties zo duidelijk richting van boven.
Dat vond ik bijzonder dat hij zo zelf Gods leiding mocht ervaren, Dit was nooit gebeurd als wij de beslissing voor onze zoon hadden gemaakt.
Maar gemakkelijk was het niet!
Voor hem betekende dat een school 24 km verderop, alle vriendjes achter laten en helemaal alleen een nieuwe school tegemoet gaan.

Biddend vasthouden

In die tijd vroeg ik een wijze moeder die al heel wat langer op weg is met de Heer om advies.
Haar kinderen zijn al uit huis. Zij schreef mij destijds het volgende :

''als jullie je verantwoordelijkheid nemen (en dat doen jullie), dan mag je toch ook rekenen op de bescherming van de Here?! Dat is ook een oefening in vertrouwen. We kunnen onze kinderen niet vasthouden. Naarmate ze ouder worden moet je telkens een stukje meer loslaten. Dan is het allerbelangrijkste dat je zelf een voorbeeld bent, de lijn naar je kind 'open' houdt en ze biddend wél vasthoudt!! Moeilijk en bij ieder kind weer anders, maar toch: Hij is trouw!!''

Dat is mij altijd bijgebleven: hen biddend vasthouden.
Voor mij was en is het nog steeds een bemoedigend advies.
Ik laat hen los en toch houd ik ze biddend vast.
Biddend loslaten en biddend vasthouden.

Ik denk dat dat de Bijbelse weg is die we mogen gaan als ouders als het gaat om onze kinderen loslaten.
En dat biddend loslaten inderdaad een oefening van vertrouwen is in de Heere.
Vertrouwen dat Hij niet loslaat!


Deel bericht :

6 comments on “Kinderen loslaten en tegelijk biddend vasthouden”

  1. Wat mooi om te lezen! Heel leerzaam ook. Was thuisonderwijs nu geen optie voor jullie ;-)? Fijn in elk geval dat hij naar de school gaat waarvan jullie ook overtuigd zijn dat het de goede is. En bijzonder, Gods leiding! Groetjes

    1. Fijn om je reactie te lezen Lisanne, bedankt.
      Thuisonderwijs voor het voortgezet onderwijs lijkt mij enorm pittig als je het voor die tijd beide niet gewend bent.
      Hoewel kinderen in de puberteit ook kwetsbaar zijn en hun eigen identiteit zoeken geloof ik dat de echte vormingsjaren toch de eerste kinderjaren zijn.
      Dus wat betreft thuisonderwijs denk ik dat daar echte winst is te behalen.
      Weten jullie al wat jullie gaan doen wat betreft onderwijs?
      Groetjes Amanda

    1. Spannend dat jullie volgend jaar voor deze keuze staan. Fijn om te lezen dat je wat aan deze blog hebt dan, ik ben benieuwd hoe het bij jullie uitpakt.

  2. Ugh, conviction of the Holy Spirit stings. Ik besef net dat ik zoonlief niet gezegd heb dat hij Gods leiding daarin moest zoeken. Ik heb dat wel gedaan, maar hij moet het zelf leren hé?
    Hij heeft de school niet echt gekozen, maar hij is wel gekomen met de vraag of het mogelijk was dat hij daar naartoe zou gaan. We hebben die optie overwogen en het leek ons inderdaad een goede keuze.
    Goeie blog! Dank.

    1. Bedankt voor je reactie Evie, fijn dat jullie ook een school hebben gevonden die bij jullie zoon past!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Bekijk ook