FILM: Play the flute

20 januari 2023
3 minuten leestijd

Brandon Cobb is de nieuwe jeugdpastoor van de kerk. Hij krijgt te maken met een groep jongeren die op één meisje na totaal onverschillig staan tegenover het geloof. De tieners zitten er alleen maar omdat ze 'moeten' . Hun vorige jeugdpastor werd dan ook niet serieus genomen en met Brandon hebben ze geen andere verwachting dan opnieuw hun tijd uitzitten en wat lol trappen. Brandon daarentegen begint met zijn vrouw naast hem vol goede moed en een diep verlangen om Gods Woord dichtbij het hart van de jongeren te brengen. Toch krijgt hij al snel door dat het hem niet lukt om zomaar even tot de verharde en afgeleide harten van de jongelui door te dringen. Maar Brandon geeft niet op, hij weigert de boodschap van het Evangelie aan te passen of te verruilen voor activiteiten die alleen maar entertainment tot doel hebben. Toch is zijn aanpak niet ouderwets en weet hij aan te sluiten bij de leefwereld van de jongeren. Langzaam maar zeker zet hij enkele jongeren aan het denken en voor deze jongeren is dit het begin van een totale ommekeer. Niet iedereen van de groep is blij met deze verandering en dat heeft ingrijpende gevolgen voor pastoor Brandon en zijn vrouw.

Wat ik ervan vond

Brandon Cobb neemt Gods Woord serieus en moedigt zijn jeugdgroep aan dit ook te doen. Hij weigert zich aan te passen aan deze tijd en Gods Woord te verruilen voor alleen maar leuke activiteiten. Dit kon ik aan de film waarderen, want zelfs in christelijke films komt het Bijbelse Evangelie vaak niet goed tot zijn recht. De regisseur maakte eerder The Secrets of Jonathan Sperry en Time changer. Beide films heb ik gezien en zijn vergelijkbaar met deze film. Net als in deze films wordt ook in Play the flute, de boodschap van het Evangelie zoals we die in de Bijbel vinden, uitgedragen. Dat maakt het tot een geschikte film om met tieners thuis, in de kerk of op school te kijken. Ook hoe een groep jongeren onderling functioneert en reageert op elkaar. De film is hier en daar wel wat voorspelbaar en typisch Amerikaans (het emotionele gehalte bijvoorbeeld), maar dat doet niks af aan het verhaal zelf. Het verhaal boeit en raakt je als kijker, de personages ook. Het tekent heel goed de tijd af waarin onze jongeren opgroeien. Dit nodigt uit tot gesprek, maar inspireert ook om in deze tijd Jezus te volgen, want de Heere Jezus en de boodschap van het Evangelie zijn niet veranderd. Daarnaast zet deze film je aan het denken over jeugdwerk in de kerk. Geloven we nog steeds in de kracht van het Evangelie? Dat God werkt door Zijn Woord en hierdoor levens totaal kunnen veranderen? Of vallen we in de valkuil om met de wereld mee te bewegen? Bieden we alleen nog maar zo leuk mogelijke activiteiten aan en spreken we liever niet meer over zonde en bekering uit angst dat de jongeren de kerk verlaten?

Deel bericht :

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Bekijk ook